“Ik wil rust, gewoon thuis blijven. Ik heb in niets zin meer, uitstapjes wil ik niet. Waarom moét alles altijd? Ik voel me niet gelukkig, en zeker niet uniek.” Een uitspraak van een meisje van 10 jaar, deze week. Dat is even slikken! Helaas is het meisje geen alleenstaand geval…

De cijfers liegen er niet om, hoeveel kinderen onder de 10 jaar er kampen met een depressie. En daarom moet het nog geen ‘depressie’ zijn, zoveel meer kinderen voelen zich ronduit ongelukkig… Hoe komt dat toch?

Steeds meer kinderen depressief.

Het moet je eigen kind maar zijn. Daar sta je dan als ouder, je staat aan de zijlijn en merkt dingen op, … als je ze al kan opmerken!

 

“Het was de juf die ons er als eerste over aansprak. De zorgjuf en het CLB waren op de hoogte, en al ‘ingeschakeld’. Onze dochter oogt moe, lusteloos, ongeïnteresseerd, afwezig. Ze weent veel, eet minder, slaapt moeilijk. Toen ze op een dag aan de juf had laten horen dat ze dood wilde, werden we keihard met onze neus op de feiten gedrukt. Dat was verschrikkelijk! Ergens wist ik het wel, ik voelde dat er iets scheelde. Maar ik was bang voor een etiket: ADHD, autisme, hoogsensitief. Zoveel kinderen hebben iets. Ik wou precies niet erkennen dat er met mijn kind ook iets scheelde, en toch was het zo. ” Ik zie vaak dat ouders perfecte kinderen willen. Op alle vlakken. We leven daarenboven in een overprikkelde maatschappij, waarin zoveel “moet”, en “hoort”, en “wordt verwacht”.

 

Maar het lijkt erop dat ook onze kinderen de tol hiervoor betalen. Steeds meer ouders werken beide fulltime. De prestatiedruk op school speelt een rol, de 1001 hobby’s waar kinderen wekelijks naartoe moéten eveneens. De sociale media oefent tevens een niet te onderschatten druk uit. En ja, dat eist zijn tol.

Te hoge eisen “voor zichzelf”

We leven aan een sneltreintempo. Kinderen kunnen zich daarin gaan verliezen. Of ze willen of niet, het tempo van de volwassenen uit hun omgeving moeten ze volgen. En ouders hunkeren voor hun kind naar datgene wat ze vroeger zelf niet hebben gehad, of hebben gedaan. Ga eens na wat jij als ouder je kind nu gunt, wat je zelf niet hebt gekund toen je kind was. En zoon of dochterlief? Die zal zelden zeggen dat hij of zij ongelukkig is, … om jou niet te kwetsen, uit liefde en loyaliteit.

Ik merk op dat vele kinderen zichzelf ook onmogelijke eisen beginnen stellen. De lat ligt onrealistisch hoog. Hoe meer controle, hoe beter! Angst wordt uit de weg gegaan door maniakale controle. Een mindere toets is “over de ganse lijn slecht”.

Wat nu?

Faalangst, prestatiedruk en overprikkelingen: het zijn belangrijke oorzaken van kinderverdriet. Heb er oog voor, wees er attent op. Daarmee wil ik niet zeggen dat je àlles in vraag moet stellen, wat je kind doet, voelt of denkt. Maar stel je als ouder soms eens wat meer dingen in vraag.

Voor een keer haal ik de slogan van een groot commercieel bedrijf eens naar boven: Praten werkt! Het is geen schande om hulp te vragen of in te roepen. Zeker als je kind zelf niet tot praten komt, maar alle signalen vertoont dat er iets mis is…

Hoe kan inVigo helpen?

Kinderen en jongeren tussen 5 en 18 jaar, en hun ouders, kunnen bij Katrien Peters terecht voor individuele begeleiding. Kampt je kind met angsten, een negatief zelfbeeld? Weet je als ouder niet meer wat te doen terwijl je ziet dat je kind ongelukkig of eenzaam is? Begrijpt jouw kind zichzelf niet meer? Voel je je als ouder schuldig of machteloos, maar wil je zo graag verandering zien? Katrien gaat samen met jullie op zoek!

Stuur een mail rechtstreeks naar Katrien (katrien@praktijkinvigo.be) of bereik haar telefonisch op het nummer +32 468 27 89 74.